Historia fotografii 3d

Jesteś przekonany, że fotografia 3d to stosunkowo świeży wynalazek? Nowość? Innowacja technologiczna, która pojawiła się w ostatnim dziesięcioleciu? Nic bardziej mylnego! Zaskocz znajomych, przyjaciół i szefa swoją wiedzą! Przeczytaj nasz artykuł na temat dłuuuuugiej, ponad 160 letniej historii fotografii 3d!

Stereoskopowe zdjęcie do oglądania za pomocą urządzenia zwanego stereoskopem.

źródło: Wikipedia

Najpierw były zdjęcia stereoskopowe!

O tworzeniu iluzji przestrzennych pisał w XVI wieku włoski fizyk Giambattista Della Porta. Urządzenie do oglądania przestrzennych obrazów zbudował i opatentował angielski fizyk Charles Wheatstone w 1838 roku. Fotografia, którą my dzisiaj nazywamy "3d" sięga 1851 roku, kiedy to pojawiła się na wystawie światowej w Anglii. Zaprezentowany wówczas wynalazek zachwycił ówczesną angielską królową - Wiktorię. Fotografia przestrzenna opiera się na widzeniu stereoskopowym. Anaglif zaś wykorzystujący zjawisko stereoskopu, to specjalnie wykonany obraz: rysunek lub zdjęcie, które daje złudzenie trójwymiarowości. Zdjęcie koniecznie trzeba oglądać przez specjalne okulary, które mają szkła w kolorach czerwono - cyjanowym (niebieskim o zabarwieniu turkusu). Można je oglądać także poprzez okulary czerwono-zielone.

Jak przebiegał rozwój technologii od 1951 roku do chwili obecnej?

- Nauczyciel Willhelm Rollman, który był zapalonym amatorem fotografii w 1853 opublikował szczegółowe artykuły na temat widzenia stereoskopowego. Opisywał w nich metodę przekształcania płaskich obrazów w trójwymiarowe, przestrzenne wizerunki. Bardzo szybko dostrzeżono w stereoskopowych zdjęciach możliwość dostarczenia mieszczanom taniej rozrywki. Rozrywka ta towarzyszyła mieszkańcom miast i miasteczek do lat 30 XX wieku, kiedy to pojawiła się nowinka techniczna w postaci radia oraz rozprzestrzenienia się filmu. Zanim to nastąpiło zdjęcia trójwymiarowe święciły swoje triumfy na całym świecie.
- Historia opisuje paryski pokaz Josepha D'Almeidy, który odbył się w 1858 roku. Wówczas Paryżanie mogli oglądać na ekranie tzw. latarni magicznej anaglifowe widoki i sceny rodzajowe. Każdy z uczestniczących w pokazie został wyposażony w odpowiednie okulary.
- Louis Ducas de Haron opatentował anaglify drukowane w 1891 roku czyli rok po zamieszczeniu pierwszego zdjęcia w gazecie! Anaglify szybko trafiły do kina, ponieważ Wiliam Friese-Green zorganizował pokaz w londyńskim Hyde Parku prezentując trójwymiarowy film. Ta technologiczna nowość stała się wyznacznikiem modernistycznego przejścia z XIX w XX wiek. Trójwymiarowe zdjęcia stały się prawdziwą sensacją i w II poł. XIX wieku ich sprzedaż w Europie i Stanach Zjednoczonych osiągnęła kilka milionów egzemplarzy.
- W latach 20-tych minionego wieku popularnymi były wyświetlane filmy wykorzystujące efekt stereoskopii, które wyświetlano w tzw. "plastikonach" - od czego wzięły swoją nazwę.
- Moda na anaglifowe zdjęcia i filmy odeszła do lamusa wraz z pojawieniem się pierwszego filmu dźwiękowego, a powróciła w latach 50 i 60 XX wieku. Norman McLaren, kanadyjski animator otrzymał w 1951 roku nagrodę Oskara za dwa krótkie trójwymiarowe filmiki. Nazwę "kino 3d" wprowadzono po sukcesie wielkiej produkcji pełnometrażowej pt. Man In Dark". Był to w pełni kolorowy i stereofoniczny, trójwymiarowy horror.
- Technika anaglifowa została wykorzystana także do opracowania komiksów 3d. Na zlecenie największych wydawnictw łączeniem anaglifów z rysunkami zajęli się bardzo utalentowani plastycy, co doprowadziło do uzyskania rewelacyjnych efektów w komiksowych opowieściach.
- Technologiczny skok w dziedzinie 3d to lata 80-te XX wieku. Technika ta rozprzestrzeniła się także wśród miłośników fotografii. Firma Fuji i inni producenci sprzętu fotograficznego zaczęli oferować miłośnikom fotografii specjalistyczne aparaty do zdjęć 3d. Aparaty te posiadają 2 obiektywy zsynchronizowane ze sobą tak, by wykonywać trójwymiarowe zdjęcia. Aparaty te ponadto wykonują doskonałe zdjęcia czy filmy oddające ruch!

Dawna przeglądarka stereoskopowa wraz ze zdjęciami na kartonikach

źródło: Wikipedia

Dlaczego człowiek widzi w sposób trójwymiarowy?

Obraz przestrzenny widziany naszymi oczyma powstaje w mózgu. Dzieje się tak, bo mózg analizuje różnicę z oka prawego i lewego, ponieważ każde oko odbiera obraz nieco inny. Dlaczego? To proste, oko lewe i prawe widzi tę sama rzecz pod innym kątem. Oczy są "tylko" narzędziem zbierającym obraz w formie dwuwymiarowej. Istnieje opinia, że narząd wzroku człowieka to swoisty aparat, w którym wielką rolę odgrywają soczewki i matryca. Za widzenie przestrzenne odpowiedzialny jest mózg! Widzenie trójwymiarowe nazywane jest binokularnym. Osoby, które np. w wyniku wypadku straciły jedno oko oraz osoby cierpiące na zeza mają spory kłopot z postrzeganiem trójwymiarowości.

Stereoskopowa przeglądarka z 1930 roku

źródło: Wikipedia

Jak wykonuje się anaglify?

Na czym polega technika obrazowania nazywana "stereoskopowym"? Anaglif wykonuje się poprzez nałożenie na siebie np. dwóch zdjęć wykonanych z lekkim przesunięciem, odpowiadającym obrazom lewego i prawego oka. W przypadku rysunków anaglifowych trzeba było je sporządzić z wykorzystaniem wiedzy na temat geometrii przestrzennej. Zdjęcie natomiast można zrobić specjalnym aparatem używając specjalnej szyny nakładanej na statyw. Te odmienne od zwykłych aparaty fotograficzne posiadają dwa obiektywy. Do połączenia zdjęć stosuje się obecnie programy grafiki komputerowej. Na stronach internetowych można znaleźć tutoriale, które krok po kroku pokażą jak wykonać zdjęcie 3d. Współcześnie jest to jedna z tańszych metod wykonywania zdjęć trójwymiarowych. Zaletą jest łatwa technika wykonania anaglifu oraz stosunkowo niska cena okularów do ich oglądania. Za wadę specjaliści podają swoiste przebarwienia podczas oglądania trójwymiarowych zdjęć, nieodwzorowanie szczegółów zdjęcia w przestrzeni. Także fakt, że obiekty na anaglifach są jakby wycięte z kartonu i ustawione w przestrzeni na kolejnych planach, co sprawia wrażenie pewnej sztuczność w oddaniu trójwymiarowości. Jednym z programów komputerowych typu freeware do tworzenia anaglifów jest Anaglyph Maker. Metodę anaglifową stosuje się chętnie do tworzenia filmów 3d.

Zdjęcie wykonane techniką anaglifową do oglądania przez specjalne kolorowe okulary.

źródło: Wikipedia

Stereoskopowe zdjęcia i . zabawki

Stereoskopowe zdjęcia stały się bardzo popularne. Nieustannie trwająca moda na oglądanie kartoników z trójwymiarowymi widokami spowodowała, że od połowy XIX wieku zaczęto sprzedawać domowe przeglądarki, takie, jak np. wyprodukowana na terenie Austro-Węgier w systemie Brewstera służąca do oglądania fotografii-przeźroczy stereoskopowych o wymiarach 7x7 cm. Przeglądarki stereoskopowe stały się popularnymi zabawkami, dzięki którym młodsi i starsi mogli nie wychodząc z domu oglądać widoki dalekich miast, egzotycznych zwierząt czy nawet sceny wojenne! Modne stały się też stereoskopowe fotografie pocztówkowe. Największy rozwój tych zdjęć miał miejsce w latach 70 i 80 XIX wieku. Powstawały wówczas fabryki produkujące masowo odbitki zdjęć stereoskopowych. W Krakowie tę nowinkę technologiczną wprowadził do swojego atelier fotograficznego Walery Rzewuski. Fotoplastykon Warszawski posiada zbiór ponad 5000 oryginalnych fotografii stereoskopowych! Moda na osobiste zabawki, dzięki którym możemy oglądać trójwymiarowe zdjęcia czy slajdy powróciła w latach 70 i 80 XX wieku. Amerykańska firma Mattel korzysta z osiągnięć działającej od 1939 roku spółki View-Master i nadal produkuje swój sztandarowy "aparat" do oglądania w 3d. Zobacz jak zmieniały się ich stereoskopy.

Współczesne stereoskopowe wyświetlacze opierają się już na technologiach cyfrowych. Z wykorzystaniem technologii Google Mattel rozwija swoje produkty tworząc z nich wizualne zabawki przenoszące dziecko do wirtualnej rzeczywistości. Urządzenie View-Master działa we współpracy ze smartfonem, który musi zostać wyposażony w odpowiednie oprogramowanie. Umożliwia oglądanie filmów i panoramicznych zdjęć w zakresie 360 stopni. Można wgrywać filmy i zdjęcia o walorach edukacyjnych oraz grać w mini gry. Podoba się Wam taka zabawka?